Ucieczka na lotnisku w Paryżu

źródło: UIP

Oleg Iwenko (Nuriejew) i Ralph Fiennes (Puszkin) w „Białym kruku”. Film od piątku w kinach

„Biały kruk" to coś więcej niż historia słynnego buntu sowieckiego artysty, który odmówił powrotu do ojczyzny.

To, co wydarzyło się na lotnisku Le Bourget w 1961 r., gdy tuż przed wejściem do samolotu lecącego do Moskwy Rudolf Nuriejew poprosił o azyl polityczny, stanowi materiał na film sensacyjny. A to przecież zaledwie drobny fragment życiorysu najwspanialszego tancerza drugiej połowy XX w., uwielbianego przez tłumy, wiecznie głodnego kolejnych doznań, w którego życiu pojawiło się ponadto kilka interesujących kobiet i znacznie więcej mężczyzn.

Reminiscencje z Syberii

Urodził się w 1938 r. w pociągu jadącym z Ufy do Władywostoku, zmarł 54 lata później, zostawiwszy domy lub apartamenty m.in. w Paryżu, Nowym Jorku i Londynie, wyspę z rezydencją nieopodal Neapolu, wspaniałą kolekcję antyków i dzieł sztuki. Wszystko zapisał dwóm fundacjom, co próbowali zakwestionować członkowie rodziny żyjący w Rosji. Im przeznaczył po 200 tys. dol., ale i tak poszli do sądu. Sprawę przegrali, ale czyż to nie kolejny temat do filmu o Rudolfie Nuriejewie?

Brytyjski „Biały kruk", który wyreżyserował wybitny aktor Ralph Fiennes, skupia się tylko na fragmencie jego biografii. Akcja toczy się dwutorowo. Podstawą jest przebieg pierwszych po okresie zimnej...