Płatnik odda zasiłek nienależnie wypłacony pracownikowi

Po uchwale Sądu Najwyższego z 11 grudnia 2019 r. ZUS będzie częściej żądał zwrotu świadczenia nienależnie wypłaconego pracownikowi od pracodawcy, który przyczynił się do tej wypłaty.

W myśl art. 84 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. DzU z 2019 r. poz. 300 ze zm.; dalej: ustawa systemowa) osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązana do jego zwrotu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego. Za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się przy tym, według ust. 2 art. 84:

∑ świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania,

∑ świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia.

Zbliżoną regulację zawiera art. 138 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. DzU z 2018 r. poz.  1270 ze zm.), który dotyczy nienależnie pobranych emerytur i rent.

Zatem obowiązek zwrotu pobranego świadczenia obciąża co do zasady tego, kto przyjął to świadczenie w złej wierze, mając świadomość jego nienależności. Dotyczy to zarówno osoby, która została pouczona o...