Niemcy na polskim tronie

źródło: Wikipedia

Nadanie konstytucji Księstwu Warszawskiemu przez Napoleona w 1807 roku – obraz Marcella Bacciarellego

13 listopada 1918 r. abdykował ostatni król Saksonii Fryderyk August III dynastii Wettynów. Nie był niezależnym władcą suwerennego państwa. Królestwo Saksonii zostało wchłonięte przez Cesarstwo Niemieckie już w 1871 r., choć do końca zachowało pewne cechy państwa autonomicznego. Było jedną z najbardziej nowoczesnych prowincji niemieckich. Od 1831 r. obowiązywała w tym kraju nowoczesna konstytucja, na uniwersytetach w Lipsku i Dreźnie prężnie rozwijała się nauka, budowano nowoczesne jak na owe czasy programy pomocy socjalnej dla ludzi biednych.

I wojna światowa nie oszczędziła Saksonii. Upadek gospodarczy, powszechny głód, rozpacz z przegranej doprowadziły do wybuchu 11-dniowej rewolucji nazywanej „listopadową". Wettynowie, choć nie ponosili winy za wojnę, musieli podzielić los Habsburgów i Hohenzollernów. Dobry król Fryderyk August III wyjechał do swojego pałacu w Szczodrem na Dolnym Śląsku, gdzie żył jeszcze 14 lat. Do końca tytułował się królem Saksonii. Miał też prawo uważać się za tytularnego króla polskiego. Swoje roszczenia mógł opierać na artykule

VII Konstytucji 3 maja, który stanowił, że „Dynastia przyszłych królów polskich zacznie się na osobie Fryderyka Augusta, dzisiejszego elektora saskiego, którego sukcesorom de lumbis [z lędźwi, tj. rodzonym] z płci...