Podatek odroczony

Podatek dochodowy wpływa w sposób znaczący na osiągany przez spółkę wynik finansowy netto. Należny podatek od osób prawnych obliczany jest na koniec roku obrotowego i prezentowany w rachunku zysków i strat.

Zgodnie z ustawą o rachunkowości część jednostek zobowiązana jest do wykazania podatku w dwóch częściach – bieżącej (podatek należny wykazywany w deklaracji za bieżący rok obrotowy) i odroczonej (wynikający z odmiennej wartości składników majątku w prezentacji bilansowej i podatkowej). Zgodnie z art. 37 ustawy o rachunkowości (dalej: our), jeżeli podmiot nie spełnia dwóch z trzech warunków za poprzedni rok obrotowy nie musi obliczać części odroczonej. Te warunki to:

a) 25 500 000 zł – suma aktywów bilansu na koniec roku obrotowego,

b) 51 000 000 zł – przychody netto ze sprzedaży towarów i produktów za rok obrotowy,

c) 50 osób – średniorocznie zatrudnione w przeliczeniu na pełny etat.

Podstawy prawne, które regulują podatek odroczony to Ustawa o Rachunkowości, Krajowy Standard Rachunkowości nr 2 – podatek dochodowy, Międzynarodowy Standard Rachunkowości nr 12 oraz ustawa o CIT.

Podatek odroczony występuje wtedy, gdy w danej jednostce gospodarczej przychody i koszty rozpoznawane są na potrzeby bilansowe i podatkowe w różnych okresach.

Zgodnie z KSR 2 podatek odroczony powstaje w wyniku pojawienia się różnic przejściowych pomiędzy wartością bilansową danego składnika aktywów bądź pasywów, a jego wartością podatkową. Wyróżnia się:

a) dodatnie różnice przejściowe,...