Ekonomiści w świecie iluzji

autor zdjęcia: mat. pras.

źródło: Rzeczpospolita

autor zdjęcia: Jerzy Dudek

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

Zwiększone koszty z tytułu funkcjonowania „obligacji NBP” w ostateczności poniósłby budżet państwa, nawet jeśli tylko za pośrednictwem banku centralnego – piszą w polemice ekonomiści.

Od dłuższego czasu „Rzeczpospolita” hojnie użycza swoich łamów byłym członkom Rady Polityki Pieniężnej. Bezsprzecznie jest to godne pochwały. Niejakie wątpliwości budzi jednak fakt, że wszyscy oni są mniej lub bardziej krytyczni w stosunku do polityki pieniężnej obecnego kierownictwa NBP. Po części otwarcie manifestują też (albo i głównie) osobistą niechęć w stosunku do obecnego prezesa. Szczęśliwie wątek osobisty nie pojawia się w najnowszym eseju z tego gatunku („Bankructwo polityki pieniężnej?” 28.04.2022), którego autorami są panowie Bogusław Grabowski i Jerzy Pruski, członkowie RPP w latach 1998–2003, kiedy absurdalnie wysoka stopa referencyjna NBP doprowadziła gospodarkę do 20-proc. bezrobocia. Naszym zdaniem tezy tego eseju są błędne. Realizacja jego zasadniczego postulatu w istocie mogłaby przybliżyć możliwość faktycznego, a nie tylko symbolicznego bankructwa polityki pieniężnej.

Błędna diagnoza

Na samym początku autorzy diagnozują sytuację: „gwałtownie rośnie nierównowaga popytowo-podażowa” oraz „w szybkim tempie rozkręca się spirala płacowo-cenowa”. Tuż potem sami przyznają, że produkcja przemysłowa rośnie, i to w tempie 17,3 proc. (realnie). W dwucyfrowym tempie wzrasta też produkcja – i podaż – towarów konsumpcyjnych. Skądinąd wiadomo, że dochody i wydatki gospodarstw domowych wzrastają dużo, dużo wolniej. Ponadto, nawet mocny wzrost dochodów gospodarstw...