Wielki, ale nie jedynie jako Szu

źródło: Rzeczpospolita

Jan Nowicki z Leonem Niemczykiem w „Wielkim Szu” Sylwestra Chęcińskiego z 1983 r. EAST NEWS/POLFILM

Jan Nowicki, jeden z ostatnich gigantów XX wieku, zmarł w wieku 83 lat niedaleko rodzinnego Kowala na Kujawach.

Gwiazdę złotej ery Starego Teatru w Krakowie oraz spektakli Andrzeja Wajdy, Konrada Swinarskiego, Zygmunta Hübnera, Jerzego Jarockiego, filar Piwnicy pod Baranami, a ostatnio pisarza Polacy uwielbiają przede wszystkim za „Wielkiego Szu” Sylwestra Chęcińskiego.

Zagrał w tym filmie wychodzącego z więzienia szulera. Wystawiła go do wiatru żona, więc rusza po wielką kasę w peerelowski świat prywaciarzy, drogich samochodów, pięknych kobiet. Tytułową kreację Nowicki przeniósł później do wielu filmów, ale niektórzy zdziwią się, gdy przypomnę, co wielki aktor mówił o swojej najsłynniejszej postaci, choć trzeba pamiętać też, że był mistrzem kokieterii.

– Wiem, że zwłaszcza dla taksówkarzy, którzy mnie wożą, moimi największymi dokonaniami są „Wielki Szu” lub „Sztos”. A ja w wielu filmach zagrałem naprawdę tylko po to, żeby spotkać się na planie z atrakcyjną partnerką lub pojechać w nieznane miejsce. Bo kino jest prostackie. Na jednej kartce można spisać, o co tam chodzi.

Klasa mercedesa

Był królem życia i pięknie o nim mówił:

– Zacznijmy od tego, że życie jest karnawałem, podczas którego odbywamy taniec ze śmiercią w tle (…) Słuchaj, tak naprawdę jest coraz piękniej. I nie jest to optymizm rozpaczy. Pan Bóg dał trochę zdrowia, trzeba je wykorzystać. Przecież do grobu go nie zabiorę. Jak się ma trochę...