Gdy prokuratorowi puszczają hamulce

W sądzie jako obrońca i pełnomocnik w sprawach karnych bywam często. Nigdy jednak nie zdarzyło mi się nic tak osobliwego jak to, o czym chcę opowiedzieć.

Do sądu tego dnia przyszedłem wcześniej i usiadłem pod salą rozpraw, oczekując wywołania sprawy o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie. Pierwszy przybył mój klient, z którym przywitałem się i zacząłem rozmawiać. Następnie zjawił się prokurator. Ukłoniłem się i spytałem, czy będzie dziś uczestniczył w tej samej co ja rozprawie. Odparł, że tak. Zapytałem go zatem, czy jesteśmy dziś po tej samej czy po przeciwnej stronie. Odpowiedział oschle, że jeśli jestem pełnomocnikiem wnioskodawcy, to po przeciwnej. Ja na to, próbując rozładować atmosferę, z uśmiechem odpowiedziałem, że myślałem, iż jest po stronie właściwej.

Miałem ku takiemu myśleniu podstawy. Sąd, który rozstrzygał zażalenie na zatrzymanie mojego klienta, stwierdził, że było ono bezzasadne. W gruncie rzeczy w postępowaniu o odszkodowanie i zadośćuczynienie pozostawało tylko ustalić, jaka kwota mojemu klientowi wobec tego się w ramach odszkodowania i zadośćuczynienia od Skarbu Państwa należy, a nie, czy się należy. Oczywiście sąd może dokonać odmiennej oceny; na tym polega proces. Tak czy inaczej,...