Ucięta ukraińska głowa

autor zdjęcia: darek Śmigalski/Mat. Pras.

źródło: Rzeczpospolita

„Czerwine i czarne”, koprodukcja Łaźni Nowej i Teatru im. Słowackiego

„Czerwone i czarne” Stendhala w reżyserii Bartosza Szydłowskiego to nie tylko opowieść o awansie. To sądowy thriller o rewolucyjnym marzeniu w geopolityce.

Pytanie „gdzie i kiedy to się właściwie dzieje?”z początku może nie chodzi po głowach widzów – oglądają przecież bohaterów Stendhala w kostiumach z jego epoki. Odpowiedź objawi się w formie suspensu, co jest dodatkową atrakcją, choć przesłanie dla nas, współczesnych, jest raczej wstydliwe. Chyba że to wciąż ostrzeżenie, a nie już głos zza grobu.

Pokój przesłuchań

Wcześniej jednak uderzy jak piorun nóż gilotyny. Tego w spektaklu nie widać, ale głowę Juliana Sorela oglądamy. Trzyma ją Paweł Smagała, grający kogoś w rodzaju operowego komentatora, który z wysokości galerii ponad widownią w Łaźni Nowej monologuje i podśpiewuje o niedoli i losie tego, który próbował wychylić głowę ponad poziom społeczny, jaki mu przypisano, bo wziął sobie do serca ideały rewolucji francuskiej i czasów Napoleona. Tak jak on chciał chodzić nie tylko po alejach Paryża, lecz także wejść na jego salony. I owszem: wszedł, również do sypialni kobiet z kręgu najbardziej wpływowych, a to już nie mogło się...