![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Nieutrwalone piękno
Wyobraźmy sobie, że wraz ze śmiercią Mahlera przepadłyby wszystkie jego symfonie, a po śmierci Caravaggia wszystkie jego obrazy. Ktoś może uznać to porównanie za przesadzone, egzaltowane i podyktowane żałobnymi okolicznościami. Dla mnie jednak wyobraźnia, zmarłego przed tygodniem, Jerzego Grzegorzewskiego była zawsze dowodem na istnienie genialności. I to takiej, która nie domaga się już żadnego alibi dla swojego istnienia.
A dzieło teatralne na ogół potrzebuje alibi, najczęściej jest nim społeczne przesłanie, polityczna prowokacja, obnażenie zbiorowych tabu. W istocie, sztuka tak wydana przemijaniu powinna zapewne szukać racji swego istnienia w przepływie historii, w przemianie napięć społecznych, oddać się całkowicie dramatom teraźniejszości. Czasem też zadowolić grubym efektem i cieszyć poklaskiem. Piszę to bez ironii, aby silniej jeszcze zdumieć się tym, że Grzegorzewski wybrał teatr. Związki teatru Grzegorzewskiego z tak pojmowaną teraźniejszością i tak pojmowanym życiem społecznym były nadzwyczaj pogmatwane. Nigdy nie...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
