![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Ja nie myślę o śmierci, bo wiem, że śmierć myśli o mnie
Kosmiczna pamięć poety Karaska
Słowa klucze Krzysztofa Karaska to koń i chmury. Jeśli tak, to zaraz skojarzenie – Pegaz – ale oczywiście takie banały to może w innej poezji, bo w tej nie.
Krzysztof Karasek zadaje retoryczne pytanie: „Więc co robić w chmurach samotnie?”. Nie liczy raczej na to, by ktoś był zdolny tu do niego w chmurach dołączyć. „Nie ma szans/ na wzniesienie/ gdy podłoże/ jest grząskie”. Celebruje swój dojrzały wiek z godnością i bez fałszywej skromności. Jego poezja jest o nim, każda wybitna poezja jest o poecie. Karasek jest jednak uosobieniem poety, mówiąc o sobie, wypowiadając siebie, mówi o świecie całkiem naturalnie, bo jest jego narządem mowy: „Jestem słowem powierzonym ziemi/ wzdłuż rozciętych ust...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
