Nie łudźcie się, że mnie złamiecie

autor zdjęcia: Piotr Nowak

źródło: Fotorzepa

Z Ludwikiem Dornem o ostatnich tygodniach sprawowania funkcji marszałka Sejmu rozmawiają Agnieszka Rybak i Amelia Łukasiak

RZ: W trakcie tych najgorętszych wydarzeń miał pan nogę w gipsie czy stabilizatorze. Dziennikarze żartowali, że znów wywalił się pan na rolkach, a w pana wieku tak to się właśnie kończy.

Chodziłem o kulach. Rzecz trzeba opowiedzieć od samego początku. W 1984, może w 1985 r. pojechałem na narty do Szczyrku. Na trasie FIS przeceniłem swoje siły i spotkałem się ze świerczkiem. A szczególnie moje lewe kolano. Potarzałem się z bólu, ale kwatera wykupiona. Wtedy to był duży wysiłek, przecież nie będę przerywał wypoczynku.

Kolano spuchło, ale dało się jeździć. Od tego czasu to kolano się odzywało. W sierpniu pojechałem z żoną na wakacje nad morze i postanowiłem się nauczyć kitesurfingu. Z powodu kręgosłupa windsurfing jest dla mnie niedostępny, to są za duże obciążenia.

Od 25. roku życia mam dyskopatię. Ćwiczyłem sobie najpierw na sucho na plaży. Na początku nauki każdy – niezależnie od predyspozycji – ileś uderzeń o piasek musi zaliczyć. Po którymś uderzeniu kolano zaczęło mnie potwornie boleć. Następnego dnia doprawiłem się, grając w siatkówkę z BOR. Kolano bolało, ale jeszcze dało się wytrzymać.

Po pobycie nad morzem pojechałem jeszcze na tydzień nad takie oczka leśne łowić ryby. Kolano już mnie potwornie rwało, byłem na środkach przeciwbólowych, ale ciągnąłem ładne liny i karpie. To rekompensowało mi ból. Łowienie ryb, zwłaszcza gruntowe, przypomina...