Orwell od kuchni

źródło: Rzeczpospolita

Opowiadania, wspomnienia i felietony pisarza ujawniają jego zmysł obserwacyjny oraz kostyczny humor

George Orwell ostatnimi laty niebywale się uklasycznił. „Rok 1984” i „Folwark zwierzęcy” stały się lekturami szkolnymi, a autor tych kultowych niegdyś książek postrzegany bywa zazwyczaj wyłącznie jako nieprzejednany antykomunista, bezkompromisowy miłośnik prawdy, istny człowiek z żelaza.

Dobrze więc się stało, że kolejne publikowane teksty Erica Blaira (tak brzmiało prawdziwe nazwisko pisarza) przybliżają go jako człowieka nie tylko zajmującego się polityką światową, ale na co dzień np. ogrodnictwem, bibelotami z epoki wiktoriańskiej czy kulinariami.

Przyznaję, że tym właśnie zagadnieniom poświęcone szkice – z pewnością mniej istotne w dorobku autora czy wręcz błahe – pomieszczone wśród 25 opowiadań, recenzji i innych drobnych form literackich w świeżo wydanym przez Świat Książki tomie „Kilka myśli o ropusze zwyczajnej”, przypadły mi najbardziej do gustu.

Zresztą, dla miłośnika prozy Orwella wszystko, co wyszło spod jego pióra, włącznie z powstałym w wieku nie tyle młodzieńczym, ile dziecięcym (między 1916 a 1918 rokiem) „Zabójstwem Bellinghama Vernona” jest interesujące. W takich to opowiadaniach, wspomnieniach, felietonach ujawnia się nie tylko wrażliwość społeczna autora „Braku tchu”, jego przywiązanie do idei socjalistycznej, ale – może przede wszystkim – zmysł obserwacyjny pisarza, jego umiejętność przedstawienia pełnego życia obrazu kilkoma zaledwie pociągnięciami pióra, wreszcie...