Ubogi w duchu, czystego serca, cierpiący dla sprawiedliwości

źródło: AP

20 maja 1997 roku. Z Matką Teresą podczas audiencji generalnej w Watykanie

źródło: Forum

14 czerwca 1987 roku. Trzecia pielgrzymka do Polski, u grobu ks. Jerzego Popiełuszki przy kościele św. Stanisława Kostki na warszawskim Żoliborzu

źródło: Eastnews

Czerwiec 1995 roku. Modlitwa podczas pielgrzymki do Belgii

źródło: AFP

26 marca 2000 roku. Jerozolima, Jan Paweł II wkłada w szczelinę Ściany Płaczu modlitwę do Boga o przebaczenie za grzechy ludzi Kościoła wobec Żydów

źródło: AP

27 grudnia 1983 roku. Rzym, spotkanie w więzieniu z Ali Agcą, który dokonał zamachu na papieża w 1981 r.

źródło: AP

14 marca 2001 roku. Audiencja generalna w Watykanie

źródło: PAP

22 sierpnia 1980 roku. Strajk w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Na bramie stoczni – portret Jana Pawła II

źródło: Forum

13 maja 1981 roku. Zamach na papieża na placu św. Piotra w Rzymie

Człowiek błogosławiony z Kazania na Górze znaczy to samo, co szczęśliwy. Błogosławiony Jan Paweł II był – i jest, jak ogłosi 1 maja Kościół – szczęśliwy. O wyjaśnienie, co oznaczały ewangeliczne błogosławieństwa w życiu Karola Wojtyły, poprosiliśmy ośmioro świeckich i duchownych

Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy Królestwo Niebieskie (Mt 5,3)

Szybko nauczył się pokory, tego, jak nie mając nic, mieć wszystko. Jako dziecko stracił matkę i brata. Młodzieńcze marzenia przerwała wojna. Wkrótce umarł ojciec, ostatnia bliska osoba. Podczas okupacji dotknął tajemnicy zła. To, że sam (prze)żył, traktował jako zobowiązanie wobec zabitych. W noc hitleryzmu podjął powołanie kapłańskie. Czy mógł być szczęśliwy? Wybrał pokorę – pamiętał, jak osamotniony ojciec trwał na modlitwie, widział też, do czego prowadzi pycha.

„Nie moja, ale Twoja wola niech się dzieje" – mówił Chrystus w momencie decyzji. Bóg sam był tak pokorny, że „będąc bogaty, stał się dla nas ubogim", wybierając wcielenie, a wraz z nim ubóstwo i uniżenie. Pokorny, a więc otwarty. Otwarty, czyli ufający. Wojtyła zawierzył Bogu i żył tym, co było znakiem, któremu się sprzeciwiano, ale i tym, co było głupstwem w oczach świata. Wchodząc do pierwszej parafii, padł na kolana i ucałował ziemię – powtarzał to, pielgrzymując jako papież. Wyruszając z Watykanu, spotykał się z chorymi i cierpiącymi, szedł najniżej: do faweli, hospicjów, na oddziały onkologii dziecięcej. Całował tych, których ciała zniekształcił trąd.

Bo „ubóstwo Chrystusa kryje w sobie nieskończone bogactwo Boga". Wyniósł więc na ołtarze Matkę Teresę,...