Kosztów prac rozwojowych nie trzeba amortyzować

Przedsiębiorcy mają swobodę wyboru, czy wydatki na wytworzenie nowego produktu lub technologii traktować jako wartość niematerialną i prawną, czy od razu ująć w kosztach podatkowych

W 2009 r. do ustaw o podatku dochodowym wprowadzono dość rewolucyjną, w porównaniu z poprzednio obowiązującą, zasadę zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez podatników na tzw. prace rozwojowe.

Jako uzasadnienie wprowadzonej zmiany, w odpowiedzi na interpelację poselską, wskazano, że miała ona na celu zwiększenie skłonności firm do inwestowania.

Zmiana dotyczyła treści art. 15 ust. 4a ustawy o CIT i art. 22 ust. 7b ustawy o PIT.

Kilka możliwości do wyboru

Zgodnie z nimi koszty prac rozwojowych mogą być zaliczane do kosztów podatkowych:

1) w miesiącu, w którym zostały poniesione albo począwszy od tego miesiąca w równych częściach w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy, albo

2) jednorazowo w roku podatkowym, w którym zostały zakończone, albo

3) poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z  art. 16m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT (art. 22m ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT) od wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT (art. 22b ust. 2 pkt 2 ustawy o PIT).

Ustawodawca stworzył zatem podatnikom prawo wyboru sposobu rozliczenia kosztów prac rozwojowych.

Wcześniej mogły być rozpatrywane jako koszt podatkowy dopiero po ich zakończeniu, i zależnie od wyniku tych prac stanowiły

-...