Krwawa jatka i tramwaj

źródło: EAST NEWS

Kościół św. Aleksandra na placu Trzech Krzyży. W Warszawie na ruiny można się było natknąć do końca lat 60.

źródło: Plus Minus

Marcin Zaremba opisuje stan szoku, w jakim znalazły się resztki polskiego społeczeństwa po pięciu latach wojny

4 lipca 1946 roku, czyli tego dnia, w którym w Kielcach tłum wymordował większość miejscowych Żydów, do podobnych wypadków o mały włos nie doszłoby również w Kaliszu. Tu też pojawiła się opowieść o porwanym „na macę" chłopcu, potem wręcz o ponad 20 zamordowanych rytualnie polskich dzieciach. Tu też zgromadził się tłum.

Ale w odróżnieniu od Kielc i Rzeszowa, a także wielu innych miast, w Kaliszu do pogromu nie doszło. I nie dlatego, że jak m.in. w Lublinie i Włocławku zapobiegła temu interwencja milicji czy jak w Legnicy – wojska radzieckiego. W Kaliszu, jak donosili swoim władzom instruktorzy PPR, pogrom wstrzymała „perswazja statecznych obywateli". Zobacz na empik.rp.pl

Natomiast w miastach, przez które przetoczyły się pogromy, po pięciu latach przewracania Polaków w parobków Herrenvolku „statecznych obywateli" po prostu nie było...

Dowiadujemy się tego z książki Marcina Zaremby „Wielka trwoga. Polska 1944–1947". Książki będącej moim zdaniem zupełnie...