Trawa jest dla ludzi

źródło: PAP/EPA

Kort centralny, a na nim Agnieszka Radwańska i Andżelika Kerber. To był półfinał, w sobotę emocje będą jeszcze większe, a po drugiej stronie siatki Serena Williams, która w Wimbledonie wygrywała już cztery razy

Jest bogaty, bywa ekscentryczny. Przeniesiony z XIX wieku w dyskretnie nowoczesne dekoracje. To kwintesencja brytyjskości, na której się świetnie zarabia

Krzysztof Rawa z Londynu

Zaczyna się zawsze sześć tygodni przed pierwszym poniedziałkiem sierpnia. W całej 135-letniej historii miał tylko dwa bliskie sobie londyńskie adresy: Worple Road i Church Road. Brytyjczycy wolą mówić krótko: SW19 i świetnie widzą, o co chodzi.

Inne równie sławne kody pocztowe to tylko SW1 – pałac Buckingham, HA9 – stadion Wembley i NW8 – Lord's Cricket Ground, najważniejsze w kraju miejsce do gry w krykieta.

Kto opowiada o Wimbledonie, ten najpierw mówi o trawie. Pozostała na nawierzchni wielkoszlemowych kortów tylko w Londynie, choć kiedyś grano na niej także w Nowym Jorku i Melbourne. Mówi o strzyżeniu na wysokość 8 mm, nierównych odbiciach i groźbie poślizgów, choć kilkuletnie wysiłki brytyjskich naukowców doprowadziły do tego, że od dekady asów serwisowych jest mniej, tak samo jak ataków przy siatce, wolejów i upadków grających.

Pimms i truskawki

Drugi trwały symbol przeszłości to truskawki ze śmietaną. Przekąska wymyślona ponoć przez kardynała Wolseya, doradcę króla Henryka VIII. W Wimbledonie naprawdę podawano ją już w XIX stuleciu, przede wszystkim dlatego, że tuż przed turniejem jest w hrabstwie Kent szczyt zbiorów. Teraz statystycy turnieju podają z dumą: ludzie zjadają przez dwa tygodnie 28 ton z 7000 litrów...