Bernardo Bertolucci uczy się żyć na nowo

źródło: REUTERS

Bernardo Bertolucci odbiera Europejską Nagrodę Filmową z rąk Wima Wendersa w trakcie uroczystości na Malcie

O wielkim reżyserze świat przypomniał sobie, gdy na wózku inwalidzkim odbierał na początku grudnia Europejską Nagrodę Filmową za całokształt twórczości. To artysta, który nie może żyć bez kina.

Z zaokrągloną twarzą, w nasuniętym na czoło kapeluszu wyglądał trochę jak Federico Fellini. Ale po nagrodę nie mógł wejść o własnych siłach. Od czasu nieudanej operacji kręgosłupa jest sparaliżowany.

W filmie „Ja i ty", który Bernardo Bertolucci nakręcił w tym roku, czuje się jego własny ból. Zamknięty w sobie, introwertyczny nastolatek mówi matce, że wyjeżdża na szkolną wycieczkę, a w rzeczywistości zamyka się w małym mieszkaniu w piwnicy. Tam dołącza do niego starsza przyrodnia siostra, która nie ma co ze sobą zrobić. Podobne poczucie izolacji i odcięcia od świata towarzyszy ostatnio Bertolucciemu. Kiedyś niezwykle ruchliwy, wiecznie w biegu, nieustannie w podróży, teraz bardzo przeżywa swoją niepełnosprawność. Uczy się żyć na nowo.

Nie ukrywa, że praca nad „Ja i ty" tchnęła w niego nadzieję. Przecież zawsze deklarował: „Marzę o tym, żeby żyć filmami, myśleć filmami, jeść filmami, śnić filmami. Tak jak poeta żyje, myśli, je i śni poezją".

Wielka miłość do Godarda

Jest jednym z największych artystów filmowych XX wieku. Urodził się w 1940 roku, był synem poety i krytyka filmowego Attilio Bertolucciego, wielkiego przyjaciela Pasoliniego. W dorosłość wchodził w latach 60. W roku 1968 miał 27 lat i jak mówi, ten czas był dla niego niezwykłym doświadczeniem. Mieszały się ze sobą polityka, młodzieżowy bunt, ogromne...