Powiedzmy, że bywam szczęśliwa

autor zdjęcia: Piotr Guzik

źródło: Fotorzepa

Justyna Kowalczyk: - Ostatnie 10 lat wywróciło mój świat do góry nogami

Justyna Kowalczyk o urodzinach na obcej ziemi, 
o Soczi, nerwach za zamkniętymi drzwiami i zrzędzeniu.

W sobotę wyścig z Marit Bjoergen na 10 km stylem klasycznym w La Clusaz, ale też pani trzydzieste urodziny. Pamięta pani dwudzieste?

Justyna Kowalczyk: Z trudem sobie przypominam. Nawet się ostatnio zastanawiałam, gdzie mogłam wtedy być. Na pewno nie w Polsce, bo ostatnie polskie urodziny to była osiemnastka. Wypadła w Jakuszycach, na zgrupowaniu. Potem już świętowałam tylko na obcej ziemi i wspomnienia się mieszają.

Dwudziestolatce było w życiu łatwiej?

Inaczej. Zbliżały się juniorskie mistrzostwa świata w Solleftea, na których miałam zdobyć pierwszy w karierze medal. Inne miałam cele w sporcie, inne plany na życie. I nagle wszystko zawirowało, zaczęło się 10 lat, które wywróciło mój świat do góry nogami.

Szybko minęło?

Dopiero ostatnie pięć lat. Jak z bicza trzasnął. Liczę od 25. urodzin, których nigdy nie zapomnę, bo wypadły w Rosji i  były celebrowane przez kilka dni. Tortów dostałam chyba z osiem, była cała grupa rosyjskich przyjaciół.

W La Clusaz też będą?

Ci, z którymi się przyjaźnię, to sprinterska grupa i nie mają czego szukać w La Clusaz. Ale serwismeni i obsługa na pewno będą. A ja rozłożę urodziny na dwie części, jedną na trasach, drugą w hotelu. Wszyscy teraz dzwonią i mówią, że składają mi życzenia...