Jaki arbitraż w sporcie

źródło: materiały prasowe

Andrzej Wach

Minęły już trzy lata od momentu, w którym polski prawodawca zrezygnował z odrębnej regulacji trybu rozstrzygania sporów sportowych. Czas jednak wrócić do dyskusji, czy słusznie – pisze profesor cywilistyki.

Fakt pominięcia tego rozwiązania legislacyjnego w ustawie z 25 czerwca 2010 r. o sporcie nie wpłynął jedynie na sposób rozpoznawania przez sądy arbitrażowe spraw majątkowych ze stosunków sportowych. Tak jak w poprzednim stanie prawnym, na zasadach wynikających z postanowień części V k.p.c. dotyczących sądownictwa polubownego są w szczególności załatwiane spory sportowe wynikające z kontraktów zawodniczych lub trenerskich, umów transferowych, menedżerskich czy reklamowych.  Wbrew natomiast temu, co sugerowali zwolennicy omawianego zaniechania legislacyjnego, sądy arbitrażowe nie rozpoznają  w powyższym trybie spraw wynikających z zaskarżenia ostatecznych decyzji dyscyplinarnych lub regulaminowych polskich związków sportowych. W szczególności nie czyni tego Trybunał Arbitrażowy do Spraw Sportu przy PKOL, który na gruncie ustaw: z 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej oraz z 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym rozstrzygnął wiele trudnych i skomplikowanych sportowych sporów korupcyjnych, dopingowych i innych dyscyplinarnych. Od 2004 roku kompetencja Trybunału Arbitrażowego PKOL wynikała jednak nie z charakterystycznej dla sądownictwa polubownego umowy stron, lecz z ustawy, co statuowało konstrukcję tzw. arbitrażu przymusowego (o której mowa poniżej), nieakceptowaną przez większość doktryny prawa.

Niekonstytucyjność ustawy...