Ostatni Mohikanie Syberii

autor zdjęcia: Jacek Pałkiewicz

źródło: Fotorzepa

Zaprzęg reniferów w pobliżu światowego bieguna zimna niedaleko Ojmiakonu

autor zdjęcia: Jacek Pałkiewicz

źródło: Fotorzepa

Nganasanie, najmniejszy naród należący do grupy Samojedów

Na wielkich obszarach rosyjskiej Północy pozostało dziś niespełna ćwierć miliona dawnych gospodarzy tych ziem.

– Renifery to całe nasze bogactwo – mówi Andriej. – Ziemia syberyjska ma niezmierzone bogactwa, ale my jesteśmy kajurami (hodowcami) i żyjemy z reniferów. Żeby czerpać coś z ziemi, potrzebne są maszyny i technika. A nasze życie toczy się tak samo od zawsze, z tą małą różnicą, że teraz pracujemy w sowchozach. Ale i tak jesteśmy z dala od domów przez długie miesiące.

Stara nowa Syberia

Andriej ma 28 lat, ale wyraz twarzy bardzo dojrzały. Jego ruchy są powściągliwe, jak gdyby nigdy nie zaznał młodości, przechodząc od razu z dzieciństwa do skrajnie surowego dorosłego życia.

– Życie tutaj jednak się zmienia, chociaż te zmiany są powolne – mówi dalej. – Bogactwa jeszcze nie są w pełni wykorzystane. Nawet nie do końca odkryte, ale to, co już zagospodarowano, wydobywa się ogromnym wysiłkiem i wysokim nakładem kosztów. Wszystko jest dodatkowo sporo trudniejsze z powodu dużych odległości, braku dróg, mrozów w zimie, błota w okresie odwilży i kurzu w lecie. Ta nowa aktywność jednak kwitnie, dlatego coraz bardziej zostaje ograniczona przestrzeń funkcjonowania Jakutów, Ewenów, Czukczów i Ewenków.

Z reniferów uzyskują wszystko, co jest im potrzebne: są pożywieniem, wykorzystuje się je do transportu, z ich skór robi się okrycia i ubrania, z ich kości wycina się dekoracje i robi narzędzia, a z tkanki...