Konformista doskonały

źródło: AFP

Służba nie drużba: złamane kości dłoni po, jak poinformowano, grze w piłkę podczas wakacji

źródło: AFP

Reset z Hiilary Clinton (marzec 2009): chyba było zwarcie

źródło: AFP

Wizytacja na rubieży: Baza rosyjska w gruzińskim Cchinwali, kwiecień 2010

autor zdjęcia: Piotr Nowak

źródło: Fotorzepa

Body language: rozmówki rosyjsko-polskie, październik 2010

W 2008 roku, w czasie wojny z Gruzją, nad Ławrowem zawisły ciemne chmury. W trakcie tak niedyplomatycznych wydarzeń szef dyplomacji woli pozostawać w cieniu. Podobnie jest teraz przy okazji wtargnięcia na Ukrainę. 
A to rodzi na Kremlu wątpliwości dotyczące jego lojalności.

Inteligentny, błyskotliwy, z dużym poczuciem humoru, a nawet dystansu do siebie, ale też brutalny, ponury, a chwilami ordynarny. Wszystko to w jednym człowieku. Równo dziesięć lat temu, w marcu 2004 roku, szef rosyjskiego przedstawicielstwa przy ONZ Siergiej Ławrow został mianowany ministrem spraw zagranicznych.

Do tej pory przetrwał dwukrotną zmianę rządów na Kremlu. Prawda, miejscami zamieniał się tandem Putin–Miedwiediew, ale przy tej okazji wyleciało kilku ministrów i urzędników Kremla. Inni zaś odchodzili (jak niegdysiejszy główny doradca Władimira Putina ds. ekonomicznych Andriej Iłłarionow), protestując przeciw agresywnej polityce prowadzonej przez rządzących w kraju i na zewnątrz. Ławrow obronił stanowisko, a protestować nie zamierza, mimo iż jego dusza dyplomaty wzdraga się chwilami przed wypełnianiem poleceń płynących z Kremla. Trudno bowiem rozwijać współpracę z państwami zachodnimi w walce ze światowym terroryzmem, by po tym oskarżać je o stosowanie podwójnych standardów. Prowadzić politykę resetu i bronić rosyjskiej inwazji na Gruzję. Ale szef rosyjskiej dyplomacji jest konformistą doskonałym.

Nomenklaturowy proletariat

Czy miał pan kiedykolwiek ochotę uderzyć swego rozmówcę, z którym prowadził pan negocjacje? – zapytał Ławrowa dziennikarz w jednym z rosyjskich, telewizyjnych show. Warunkiem zabawy było unikanie...