![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Zmory Cybulskiego
Kompleksy, nałogi i sława – to życie aktora według biografii Doroty Karaś.
„Primadonna, pieszczoch, bożydar w wielgachnym kożuchu, niezmordowany łgarz, starzejące się dziecko, roztargniony czarodziej" – tak aktora opisywał Tadeusz Konwicki, wspominając pracę na planie „Salta" w 1965 r. Cybulski ma wtedy 38 lat. Półtora roku później zginie pogruchotany przez pociąg na wrocławskim dworcu. I chociaż jego nazwisko w połowie lat 60. nie wywołuje emocji jak dawniej, to wciąż jeszcze przyciąga uwagę widzów i krytyków.
Od premiery „Popiołu i diamentu" dzieli go siedem lat, morze alkoholu, tabuny dziewczyn i kilkanaście kilogramów. Tonie w długach, choć w dwa dni na planie zarabia więcej, niż wynosi średnia miesięczna pensja. Dawno już stracił etat w teatrze, a filmowcy boją się pracy z niesystematycznym gwiazdorem. Wszyscy wiedzą, że Cybulski oznacza kłopoty.
Środowisko go nie znosiło, a on bywał nieznośny. Tylko najwierniejsi przyjaciele poświęcali mu jeszcze uwagę. Andrzej Wajda nie miał na niego pomysłu. Bogumił Kobiela zajęty był swoją karierą. Stanisław Dygat już nie chciał pożyczać mu więcej pieniędzy. A żona Elżbieta Chwalibóg-Cybulska dostawała kolejne rachunki do...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
