Brak zawiadomienia o przestępstwie to przestępstwo

Konieczność informowania policji lub prokuratora o przestępstwach spoczywa na „zwykłych obywatelach" i urzędnikach państwowych. O ile obywatele powinni denuncjować sprawców, to urzędnicy są do tego zobowiązani.

Brak odpowiedniej reakcji pracownika państwowego lub samorządowego może spowodować, że on sam popełni przestępstwo. Kodeks postępowania karnego w art. 304 § 2 przewiduje, że urzędy mają składać zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa policji lub prokuratorowi. Powstanie takiego obowiązku zależne jest od dwóch warunków wskazanych w tym przepisie:

- przestępstwo musi być ścigane z urzędu;

- wiedza o popełnieniu przestępstwa musi zostać zdobyta w związku z działalnością instytucji.

W polskim prawie karnym przestępstwa dzielone są na ścigane: z urzędu (z oskarżenia publicznego); na wniosek pokrzywdzonego; z oskarżenia prywatnego.

Zasadą jest, że dany czyn jest skarżony z oskarżenia publicznego. W przypadku przestępstw „wnioskowych" lub „prywatnoskargowych" musi istnieć wyraźny przepis wskazujący, że są one ścigane w takim trybie. Jeżeli brak jest takiej klauzuli oznacza to, że samo podjęcie informacji o przestępstwie jest wystarczające do wszczęcia postępowania przygotowawczego przez policję lub prokuratora.

Prawodawca w hipotezie art. 304 § 2 kodeksu postepowania karnego (k.p.k.) wskazał, że dotyczy on „instytucji państwowych i samorządowych". Tym samym obowiązek wynikający z tego przepisu nie dotyczy tylko osób pełniących funkcję organów władzy publicznej. Obejmuje on także pracowników urzędów państwowych...