Charakter wynagrodzenia współtwórców

Prawidłowe jest stanowisko dotyczące regulacji prawa autorskiego o stanowieniu przez źródło dodatkowego wynagrodzenia elementu prawa majątkowego. Pojęcie korzystającego z ustawy o prawie autorskim, wiąże się nie z osobą nabywającą czasopismo z utworem audiowizualnym na DVD, ale z podmiotem sprzedającym to czasopismo i czerpiącym 
z tego korzyści.

Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku I CSK 149/17 z 20 grudnia 2017 r.

Powód (Stowarzyszenie) jest uprawniony do zbiorowego zarządzania prawami autorskimi do utworów audiowizualnych. Wykonuje swoje funkcje z wykorzystaniem wyodrębnionej jednostki organizacyjnej – Związku Z. Związek działa w imieniu wszystkich podmiotów, które powierzyły jemu lub organizacji, z którą powód zawarł umowę o wzajemnej reprezentacji, wykonywanie praw autorskich i pokrewnych Powodowi, w rozumieniu ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej:Pr. Aut.).

18 grudnia 2013 r SO zasądził od pozwanej B. spółki z o.o. kwotę 1 555 798 zł. Podstawą prawną uwzględnienia powództwa był art. 70 ust. 2 Pr. Aut. Przepis jest obecnie uchylony, ale obowiązywał w czasie, w którym dokonano zwielokrotnienia objętych pozwem utworów audiowizualnych i ich rozpowszechnienia. SA nie podzielił zarzutu pozwanego dotyczącego przedawnienia roszczenia powoda. W konsekwencji, powód złożył skargę kasacyjną.

SN zaznaczył, że roszczenia objęte pozwem dotyczą okresu do połowy czerwca 2007 r., kiedy reprodukcja egzemplarzy zawierających utwór wizualny w numerze czasopisma „C." z czerwca 2007 r. była już dokonana. Zastosowanie ma więc art. 70 ust. 2 Pr. Aut., który został uznany za niezgodny z...