Unieważnienie prawomocnego orzeczenia

Praktyka unieważniania prawomocnych orzeczeń jest znikoma, ale są regulacje prawne, które na to pozwalają. Zgodnie z art. 96 ustawy z 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (tekst jedn. DzU z 2019 r., poz. 825) SN na wniosek prokuratora generalnego (PG) unieważnia prawomocne orzeczenie wydane w sprawie, która w chwili orzekania ze względu na osobę nie podlegała orzecznictwu sądów polskich lub w której w chwili orzekania droga sądowa była niedopuszczalna, jeżeli orzeczenie to nie może być wzruszone w trybie przewidzianym w ustawach o postępowaniach sądowych (§ 1).

Wniosek powinien czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego i zawierać (1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiony, ze wskazaniem zakresu zaskarżenia, (2) przytoczenie podstaw wniosku oraz ich uzasadnienie, (3) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w trybie przewidzianym we właściwej ustawie o postępowaniu sądowym nie jest możliwe, (4) wniosek o unieważnienie zaskarżonego orzeczenia, a jeżeli orzeczenie to zostało wydane przez sąd drugiej instancji – wniosek o unieważnienie poprzedzającego je orzeczenia sądu pierwszej instancji (§ 2). Do wniosku oprócz jego odpisów dla doręczenia ich uczestniczącym w sprawie osobom PG dołącza dwa odpisy przeznaczone do akt SN (§ 3). SN rozpoznaje wniosek na posiedzeniu niejawnym, chyba że PG domagał się rozpoznania go na rozprawie albo...