Historyczne podobieństwa

Analiza wokand prowadzi do wniosku, że obciążenie pracą nowych sędziów 
Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego jest niewspółmiernie małe

Lektura artykułu sędziego Wytrykowskiego z Izby Dyscyplinarnej SN o ustroju owej izby („Czy Izba Dyscyplinarna jest sądem wyjątkowym?") skłania do polemicznego komentarza.

Wypada spuścić zasłonę milczenia na uzasadnienie jego pytania do Trybunału Konstytucyjnego – biorąc pod uwagę obecne standardy pracy tego gremium. Obrazowo opisała je niedawno sędzia TK w stanie spoczynku prof. M. Szafnicka („Nowa rola Trybunału Konstytucyjnego"). Nie sądzę, aby autor pytania nie zdawał sobie z tego sprawy ani z tego, jakiego rozstrzygnięcia należy oczekiwać po organie, do którego skierował swoje pytanie. Co zatem orzeknie Trybunał Konstytucyjny, już z grubsza wiadomo. Istotne jest bardziej, jak obiektywnie status Izby Dyscyplinarnej SN wygląda od strony prawnej i faktycznej.

Drugiej takiej nie ma

Wyobraźmy sobie twór wewnątrz sądownictwa przeznaczony do zadań politycznie istotnych dla obecnie rządzących. Składający się z wyselekcjonowanego aktywu orzeczniczego związanego ze środowiskami owych rządzących, grupujący podzielających identyczne przekonania tudzież na tyle elastycznych, aby się dostosować do ich oczekiwań. Obsadzony przez polityków (bezpośrednio lub pośrednio) w tym właśnie celu i w tym właśnie składzie. Wyodrębniony organizacyjnie na tyle, aby nawet wewnątrz danego sądu cieszyć się wyjątkową autonomią, niezagrożoną działaniami pozostałych...