Andersa potyczki z Rosjanami

źródło: nac

Gen. Władysław Anders na czołgu M4 Sherman, w towarzystwie m.in. gen. Bronisława Rakowskiego (stoi drugi z lewej)

źródło: EAST NEWS

Plakat z wojny polsko - bolszewickiej, w której Anders dowodził pułkiem ułanów

źródło: NAC

Generał w rozmowie z szefem sztabu płk dypl. Leopoldem Okulickim w 1941 r..

Generał Władysław Anders przeszedł drogę od służby w armii carskiej do dowództwa armii polskiej w Związku Sowieckim.

Władysław Anders urodził się w spolonizowanej rodzinie pochodzenia niemieckiego, wywodzącej się z Inflant. Ojciec Albert, z wykształcenia rolnik, był administratorem majątku Błonie w powiecie kutnowskim. Matka, Elżbieta z Tauchertów, opiekowała się córką i trzema synami. W 1900 r. rodzice oddali go do wstępnej klasy szkoły realnej w Warszawie.

W 1901 r. rodzina Andersów przeniosła się na Żmudź, gdzie Albert objął stanowisko plenipotenta majoratu Taurogi, własności birżańskiej linii Radziwiłłów. Po ukończeniu szkoły realnej W. Anders jako tzw. jednoroczny 5 października 1909 r. skierowany został do szkoły podoficerskiej. Tam też 23 kwietnia 1911 r. awansował na kaprala, a 6 listopada 1911 r. przed komisją egzaminacyjną 3. Dywizji Kawalerii zdał egzamin na chorążego rezerwy.

Po zwolnieniu z wojska podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki w Rydze, gdzie wraz z młodszym bratem Karolem działał w korporacji Arconia i w Towarzystwie Gimnastycznym Sokół.

W armii carskiej

W 1914 r. Anders powołany został do czynnej służby wojskowej i 23 sierpnia przydzielono go jako dowódcę kolumny prowiantowej 2. Korpusu armii rosyjskiej. 14 września 1914 r. na własną prośbę został przeniesiony do pułku kawalerii gen. Chana-Nahiczewańskiego, a 23 września do 3. Noworosyjskiego Pułku Dragonów. 23 października 1915 r. za odwagę w walkach został...