Bagnety ślepe i myślące

Żołnierzowi wykonującemu rozkaz nie wolno popełniać umyślnego przestępstwa.

Dyscyplina wojskowa jawi się jako podstawowy czynnik gotowości bojowej sił zbrojnych. Najogólniej oznacza ścisłe podporządkowanie się każdego żołnierza zasadom postępowania określonym w przepisach wojskowych (głównie regulaminach) oraz rozkazom i poleceniom służbowym.

Głównym elementem dyscypliny wojskowej jest karność, która obok posłuszeństwa oraz szacunku dla przełożonych decyduje o sprawności wykonywania zadań. W wymiarze prawnokarnym dyscyplina wojskowa chroniona jest sankcją przewidzianą w art. 343 kodeksu karnego, który obliguje żołnierza do posłuszeństwa względem rozkazu otrzymanego od przełożonego albo uprawnionego żołnierza starszego stopniem. Swego rodzaju uzupełnieniem tej regulacji jest norma zakodowana w treści art. 318 k.k., która uwalnia od odpowiedzialności karnej żołnierza, gdy w wykonaniu rozkazu dopuści się nieumyślnego czynu zabronionego.

Między dwoma obowiązkami

Związek rozkazu z prawnokarną przestrzenią aktualizuje się, gdy jego treścią jest polecenie zachowania się naruszającego normę prawa karnego. Wyznaczenie precyzyjnych granic odpowiedzialności żołnierza za zachowania będące wykonaniem rozkazu jest niezwykle istotne. Dochodzi tu bowiem do bardzo trudnej sytuacji, która wymaga znalezienia kompromisu między dyscypliną wojskową a zasadami odpowiedzialności karnej obowiązującymi w demokratycznym państwie prawa.

Zgodnie z...