Emocje zamiast dialogu

Państwo nie powinno wystawiać sędziów i prokuratorów na próbę, stawiać ich przed dylematem, czy mają służyć rządzącym czy sprawiedliwości.

Jakiś czas temu użytkownik internetu o nicku Henry Henry zamieścił w sieci komentarz odnoszący się do aktualnej kondycji wymiaru sprawiedliwości. Henry Henry uznał w nim, że jedynym sukcesem ministra Ziobry i jego politycznych towarzyszy (companieros) w reformowaniu wymiaru sprawiedliwości było ukazanie, w jakim upadku tenże znajdował się w 2015 r. Jak stwierdził Henry Henry, minister sprawiedliwości odmitologizował sędziów i prokuratorów, pokazał ich potencjał moralny i intelektualny oraz poziom przyzwoitości.

Henry Henry zauważył przy okazji, że minister Ziobro nie wyciągnął wszystkich swoich nowych funkcyjnych z kapelusza, że większość z nich już wcześniej działała w wymiarze sprawiedliwości. Pytał (retorycznie?), czy za to, co dzieje się obecnie, winić można wyłącznie ministra Ziobrę, czy sędziowie i prokuratorzy, a nawet cały świat prawniczy nie mają sobie nic do zarzucenia? Oceniając, że sytuacja jest dużo gorsza, niż była, że zamiast kroku naprzód zrobiliśmy dziesięć kroków wstecz.

Henry Henry doszedł w końcu do wniosku, że posprzątanie tego bałaganu zajmie lata, a może nawet dziesięciolecia.

Pozbądźmy się złudzeń

Zastanawiając się nad trafnością tej gorzkiej i mało optymistycznej diagnozy, warto wczytać się w wywiad z sędzią Małgorzatą Manowską, opublikowany 2 listopada 2022 r. na łamach „Rzeczpospolitej”. Wywiad ten zasługuje na uwagę nie tylko ze względu...