Wielka koalicja minimum

Po tysiąckroć błędne jest przekonanie, że nasze „słuszne” poglądy podzielają niemal wszyscy inni.

Nie trzeba być przeciwnikiem władzy, żeby dostrzec pleśń na ideach, rdzę na porzuconej stępce, puste place w miejsce milionów mieszkań. W ogłoszonym właśnie przez „The Economist” indeksie nasza demokracja mieści się w grupie „wadliwych”. W rankingu tygodnika jesteśmy na 47. miejscu w świecie, 15 miejsc za Botswaną.

Łatwo powiedzieć: zmieńmy rząd. Opozycja jest podzielona, więc dominuje przekonanie, że należy ją przed wyborami skleić – najlepiej wszystkie cztery główne części w jeden silny obóz z jedną listą kandydatów do Sejmu, po to, aby zgarnąć premię wypłacaną w systemie d’Hondta.

Nie uważam tego podejścia za słuszne i sądzę, że mało z tego wyjdzie. Przede wszystkim ze względu na partykularne interesy polityczno-osobiste, których obecności komentatorzy optujący za zjednoczeniem starają się nie brać pod uwagę.

Zwolennicy „wielkiej koalicji” nie uwzględniają, że istnienie wielu partii jest odzwierciedleniem realnych różnic w zapatrywaniach, poglądach i systemach wartości. Nie wszyscy wyborcy przejawiają identyczną wrażliwość na nieprzestrzeganie demokracji. Są też tacy, którzy wiedzą z własnego doświadczenia, że są jednak wśród...