Co wolno, a czego już nie

Niezależność prokuratora jest ograniczona przepisami ustawy.

Niezależność prokuratorska jest regulowana wprost w ustawie z 28 stycznia 2016 r. – Prawo o prokuraturze. Istotę niezależności prokuratorskiej ukazuje art. 7 § 1 tej ustawy, zgodnie z którym prokurator przy wykonywaniu czynności określonych w ustawach jest niezależny, z zastrzeżeniem § 2–6 oraz art. 8 i art. 9.

Ustawa zatem bezpośrednio wskazuje, że niezależność prokuratora jest ograniczona. W rzeczywistości prokurator jest niezależny, o ile nie znajdą zastosowania regulowane ustawą ograniczenia tej niezależności.

Granice niezależności

Zależność należy rozumieć w ten sposób, że przy podejmowaniu określonych działań poddajemy się ingerencji w proces decyzji czynnikom od nas niezależnym. Ingerencja ta może przybierać dwie podstawowe formy.

∑ Pierwszą z nich jest uczestnictwo czynników zewnętrznych w procesie podejmowania decyzji. Innymi słowy, współdecydujemy o określonym działaniu, a nasze stanowisko – w zakresie określonym przez regulację stanowiącą o ograniczeniu naszej niezależności – ma większy lub mniejszy wpływ na podejmowaną decyzję.

∑ Drugą formą ingerencji jest zastępowanie procesu podejmowania decyzji na skutek ingerencji zewnętrznej, ergo wyłączenia tej sfery naszego działania, która skutkuje podjęciem określonej aktywności.

Ustawa o prokuraturze określa ten „drugi model” zależności i wskazuje w art. 7 § 2, że...