Dwa oblicza ekscentrycznego Ivo Pogorelicia

autor zdjęcia: Henryk Rosiak/pap

źródło: Rzeczpospolita

22-letni Ivo Pogorelić podczas X Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. Warszawa, październik 1980 r.

autor zdjęcia: Jacek Bednarczyk/pap

źródło: Rzeczpospolita

Ivo Pogorelić (z bukietem kwiatów) podczas rozpoczęcia piątej edycji Festiwalu Muzyki Polskiej. Kraków, 13 listopada 2009 r.

Ten chorwacki pianista sam napędzał swoją zawrotną karierę prowokacyjnymi wypowiedziami i wizerunkiem rajskiego ptaka. Na jego koncerty przychodzili zarówno starzy, jak i młodzi, a jego płyty były bestsellerami. 20 października kończy 65 lat. I wciąż ma rzesze wielbicieli.

W nazwisku „Pogorelić” można odnaleźć słowo „płomień”, ale też „pogorzelisko”. Dla jednych w słynnym Chorwacie świeci płomień geniusza, dla innych to, do czego się dotyka, zamienia w pogorzelisko.

W 1980 r. 22-letni Ivo Pogorelić, gdy wszedł na scenę Filharmonii Narodowej w Warszawie, uczestnikom i obserwatorom Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego wydawał się przybyszem z innego świata. W przeciwieństwie do „umundurowanych” i spoconych z emocji uczestników wyglądał niczym gwiazda rocka. Burza włosów, zamiast marynarki i krawata – luźna biała koszula z aksamitką. Pokazał, że nie jest zwykłym wykonawcą, lecz interpretatorem; świetnie budował dramaturgię swego występu, m.in. za sprawą demonicznej gry dłońmi wykrzywionymi niczym szpony Draculi. Miał swoje tempo, swoje poczucie czasu. Łamał wszelkie możliwe konwencje i schematy. Podczas jego koncertów młodzież szturmowała gmach Filharmonii, choć wcześniej raczej omijała go szerokim łukiem.

Interpretacja słynnego „Marsza żałobnego” Chopina w wykonaniu Pogorelicia przeszła do legendy. Artysta zagrał pierwszą część utworu w tempie o wiele szybszym niż robią to inni. Pisano wówczas, że „tylko tak wybitna wrażliwość estetyczna jak on pozwala tak dalece oddać ból i otępienie, jakich doświadczamy po śmierci najbliższych”.

To, że starał się pokazać...