Opłata za zmniejszenie naturalnej retencji terenowej

Samo posiadanie jakiegokolwiek systemu kanalizacji nie wystarczy do wyłączenia z obowiązku uiszczenia opłaty za ograniczenie retencji.

Korzenie instrumentów finansowo-prawnych za usługi wodne wywodzą się z unijnej Ramowej Dyrektywy Wodnej. System opłat jest oparty na zasadzie zwrotu kosztów usług wodnych (art. 9 ust. 3 prawa wodnego.) oraz zasadzie, że „zanieczyszczający płaci”.

Cel opłaty

Każda z tych zasad ma odmienne funkcje. Pierwsza z zasad oznacza, że opłata ma zapewnić państwu dochody umożliwiające pokrycie kosztów usług wodnych, z których korzystają różne podmioty. Druga z tych zasad oznacza natomiast w znaczeniu szerszym, że sprawca zanieczyszczenia ponosi odpowiedzialność finansową w pełnym zakresie za szkody spowodowane przez własną działalność niezależnie od tego, czy działalność ta jest zgodna z prawem, czy nie.  Natomiast w węższym znaczeniu  zanieczyszczający ponosi finansową odpowiedzialność za przestrzeganie pełnego zakresu standardów wprowadzonych określoną regulacją prawną.

Opłata za zmniejszenie naturalnej retencji wód jest opłatą alternatywną w stosunku do opłaty za usługi wodne wiążące się z odprowadzaniem wód opadowych lub roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo w systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast (art. 35 ust. 3 pkt 7 p.w.). Opłaty za odprowadzanie wód opadowych i roztopowych pobierają Wody Polskie, zaś...