Sprawiedliwość w sprawach frankowych

Materialna podstawa sporu kontra prawnicza sofistyka i linia orzecznicza.

Kredytobiorcy zwani frankowiczami zawdzięczają swoje prawa unijnej dyrektywie 93/13 oraz wyrokom TSUE. Wyrok prejudycjalny C-260/18 w „sprawie Dziubaków” dał powody do linii orzeczniczej unieważniającej kredyty w całości. Liczne publikacje i przekazy medialne dowodzą, że praktycznie każdy zadłużony walutowo konsument ma tzw. nadpłatę i nie powinien zwlekać z wniesieniem pozwu.

Sfrustrowanych spłacaniem kredytów kusi unieważnienie umowy i nadzieja na zwrot pokaźnych pieniędzy od „chciwego banku”. Aby zacząć „nowe życie bez toksycznego kredytu”, wystarczy przejrzeć wszędobylskie reklamy i powierzyć swój los z „kosztami, które zwróci bank” i „prowizją za sukces”. Spory z bankami są bardzo trudne; Sąd Najwyższy nie może podjąć odpowiedniej uchwały, a sądy powszechne muszą pytać Trybunał w Luksemburgu.

Tak to wygląda w powierzchownym skrócie, oczami zdezorientowanego kredytobiorcy, wciąż oczekującego pomocy od państwa – którą nieraz mu obiecywano przy okazji wyborów.

Jaka jest rzeczywista ochrona konsumentów wynikająca z unijnej dyrektywy 93/13

Oryginalne streszczenie i link do oficjalnego tekstu dyrektywy znajdują się pod adresem : https://eur-lex.europa.eu/PL/legal-content/summary/protecting-consumers-from-unfair-terms-in-contracts.html

Warto sięgnąć do oryginału, ponieważ wykładnia i praktyka mogą daleko odbiegać od...