Ustawodawca może zakończyć kryzys frankowy i naciąganie sprawiedliwości

Błędem „frankowej filozofii” jest jednostronne żądanie zwrotu rat w całości.

Kredytobiorca, który ma status konsumenta, może się ubiegać o ochronę z art. 3851 kodeksu cywilnego. Frankowicze masowo skarżą tzw. spready i klauzule odsyłające do tabeli kursów banku. W taki sposób ukształtowała się linia orzecznicza, która na hasło „waloryzacja” lub „indeksacja” oraz „CHF” automatycznie generuje wyroki unieważniające kredyty w całości i zasądzające zwrot wszystkich wpłaconych rat.

Przyczyną zalania sądów pozwami jest efekt rachunkowy i ekonomiczny – przyznanie darmowego kredytu oraz zasądzenie darmowej nieruchomości. Jako podstawę poglądu orzeczniczego o umowach kredytu nieważnych w całości przyjmuje się „świadczenie nienależne” z art. 410 k.c. oraz że umowa nieważna nie wywiera skutków prawnych (art. 58 k.c.) – aby można było powiedzieć, że nie było obowiązku spłacania kredytu. Kamienie węgielne takiej linii orzeczniczej stanowią zatem:

∑ teza nr 1 – nieważność umów w całości, głównie na podstawie art. 3851 k.c.,

∑ teza nr 2 – świadczenie z nieważnej umowy jest nienależne (art. 410 k.c.) i obowiązek jego zwrotu wraz z odsetkami.

Teza nr 1 – umowy kredytów nieważne w całości. Negatywnie zweryfikował ją Sąd Najwyższy trzema wyrokami, jakie zostały wydane 19 września 2023 r. (II CSKP 1110/22, II CSKP 1495/22, II CSKP 1627/22), w których uznał, że nieważność z natury zobowiązania (art. 3531 k.c.) lub niezwiązanie...