Nie ta epoka, nie te racje

Przestępstwo zgwałcenia w praktyce prokuratora.

Pierwszą intencją tego artykułu jest podjęcie polemiki z autorami ostatnich publikacji w „Rzeczpospolitej” o trudnościach w ściganiu przestępstwa zgwałcenia oraz rzekomych przyczynach takiego stanu rzeczy. Od dłuższego czasu odnoszę wrażenie, że właściwie wszyscy piszą to samo i powielają te same poglądy: przyczyna niskiej skuteczności w ściganiu przestępstwa zgwałcenia leży, w gruncie rzeczy, w mniejszych lub większych niedostatkach procedury karnej lub niedostatkach wiedzy policjantów, prokuratorów i sędziów również.

Chcę przekonać, że jest to po prostu nieprawda, a głoszone powszechnie poglądy nie mają właściwie żadnego wpływu na skuteczność ścigania przestępstwa zgwałcenia. To nie ten czas i nie ta „epoka”.

Założenia

W pierwszej kolejności odniosę się do „ciemnej liczby” niezgłoszonych rzekomo przypadków zgwałceń. Nie wiem, jak się liczy owe niezgłoszone przypadki. U prokuratora liczą się fakty i chcę nawiązać wprost do podręcznika z logiki. Na podstawie jakich badań czy też wyliczeń przyjmowana jest owa „ciemna liczba”?

Gdyby ktokolwiek pokusił się o przeprowadzenie miarodajnych badań ankietowych wśród psychologów i psychiatrów, którym w trakcie terapii pacjentki(ci) zgłaszają problem zgwałcenia, to może udałoby się miarodajnie oszacować skalę zjawiska, albo choćby jego przybliżoną skalę. Tylko terapeuci mogą mieć realny...