orzecznictwo

Istota zakazu prowadzenia pojazdów (ujętego przez ustawodawcę zasadniczo w art. 39 pkt 3 i art. 42 kodeksu karnego) niestety rozmija się ze społecznymi oczekiwaniami wobec sprawców wypadków drogowych. Oczekiwania te bywają nieco większe i tym samym niewspółmierne do surowości tego środka karnego. Drastyczne zdarzenia drogowe spotykane są coraz częściej, a sam omawiany zakaz prowadzenia pojazdów niekiedy jawi się nawet jako pozorny.

Na tle omawianego środka karnego Sąd Najwyższy poczynił wiele uwag, których zestawienie może przyczynić się – ze względu na czynniki celowościowe i funkcjonalne – do większej realizacji społecznej wizji penalizacji drogowych czynów karalnych w granicach aktualnie obowiązującego prawa. Wskazywał m.in., że środek karny jest składnikiem ogółu represji stosowanej za przypisane przestępstwo, zaś to sąd kształtuje sankcje, mając na względzie sumę jej elementów (wyrok SN z 1 września 2011 r., V KK 168/11, LEX nr 955046).

Zwrócono również uwagę na ogólne zapatrywanie, że na gruncie unormowań k.k. nie występuje konkurencja środków karnych rozumiana w ten sposób, iż orzeczenie jednego z nich wyłącza możliwość orzeczenia innego w tym samym postępowaniu i wobec tej samej osoby (postanowienie SN z 25 października 2007 r., I KZP 32/07, orzecznictwo SN dostępne pod adresem www.sn.pl...