Oskarżony może ufać biegłemu i lekarzowi

Celem zakazu dowodowego jest ochrona zaufania niezbędnego w skutecznym udzielaniu pomocy medycznej oskarżonemu i optymalnym przeprowadzeniu badania przez biegłego.

Prawodawca wprowadza zakazy dowodowe celem ochrony istotnych interesów i dóbr, które stawia wyżej niż cele postępowania karnego. Założenie takie powoduje, że czasami cele postępowania karnego nie zostaną osiągnięte. Dzieje się tak dlatego, że zakazy dowodowe zmniejszają szansę dokonania ustaleń faktycznych odpowiadających prawdzie.

Z tego powodu słusznie w literaturze przedmiotu podnosi się, że z jednej strony ustawodawca powinien ograniczyć zakazy dowodowe do wypadków zupełnie niezbędnych, a z drugiej przepisy statuujące zakazy dowodowe należy interpretować w sposób ścisły, uznając je za normy o charakterze wyjątkowym.

Ochrona zaufania

W art. 199 kodeksu postępowania karnego ustawodawca wprowadził bezwzględny zakaz dowodowy, jednoznacznie przesądzając, że złożone wobec biegłego albo wobec lekarza udzielającego pomocy medycznej oświadczenia oskarżonego dotyczące zarzucanego mu czynu nie mogą stanowić dowodu. Wymieniony przepis nie był znany kodeksom postępowania karnego z 1928 i 1969 r., mimo że w praktyce pojawiały się liczne problemy z dopuszczalnością dowodzenia na okoliczność oświadczeń co do zarzucanego czynu składanych przez oskarżonego wobec biegłych powołanych do wydania opinii w sprawie.

Wynikający z art. 199 k.p.k. zakaz koresponduje z zakazem określonym w art. 174 k.p.k., gdyż oświadczenie oskarżonego utrwalone jest za pomocą zapisku, którym...