Sankcja kredytu darmowego a ochrona konsumenta

Czy wyrok TSUE w pierwszej „polskiej” sprawie dotyczącej sankcji kredytu darmowego rzeczywiście jest przełomowy? Aby lepiej zrozumieć jego treść i skutki, należy zacząć od wyjaśnienia samego pojęcia kredytu konsumenckiego oraz sankcji kredytu darmowego.

W ustawodawstwie europejskim wspomniane zagadnienia mają swoje korzenie w dyrektywie 87/102/EWG z 22 grudnia 1986 roku, która jako pierwszy akt unijny dążyła do harmonizacji rynku kredytu konsumenckiego w obrębie Unii Europejskiej. Doczekaliśmy się kolejnej dyrektywy w tym przedmiocie (2008/48) oraz drugiej ustawy krajowej o kredycie konsumenckim, która obowiązuje od 2011 r. W uproszczeniu kredyt konsumencki to umowa między konsumentem i przedsiębiorcą, której przedmiotem jest udzielenie lub przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu w wysokości nie większej niż 255 550 zł. Nie każdy więc kredyt zawierany z konsumentem jest kredytem konsumenckim, już choćby ze względu limit kwotowy umowy. Ustawa przewiduje też wiele innych wyłączeń ze względu na cechy danej umowy. W szczególności ustawa o kredycie konsumenckim nie znajduje zastosowania do kredytów hipotecznych.

Sama sankcja kredytu darmowego występuje w odmiennych formach w poszczególnych państwach unijnych. W wariancie „polskim” sprowadza się do pozbawienia kredytodawcy prawa do odsetek oraz innych kosztów kredytu po uchybieniu istotnym obowiązkom informacyjnym i konstrukcyjnym w umowie kredytu.

Brak przełomu

Czy zapadły 13 lutego 2025 roku wyrok (sprawa C-472/23) stanowi przełom w stosowaniu sankcji kredytu darmowego? W świetle jego treści należy udzielić odpowiedzi przeczącej. Na poziomie...