Barcelona trudna do rozgryzienia

Przykład Hiszpanii ciekawie pokazuje, jak uwarunkowania historyczno-polityczne mogą tworzyć chaos regulacyjny w sferze planowania przestrzennego.

Czy istnieje miasto, które można uznać za wzór planowania przestrzennego? Trudno udzielić prostej, jednoznacznej odpowiedzi. Miasta bowiem stanowią organizmy niezwykle skomplikowane i zróżnicowane. Mogą np. zachwycać reprezentacyjnymi dzielnicami, ale gdzieś na zapleczu ukrywać szereg zaniedbań i problemów. Niemniej, dostrzegalne jest pewne ogólne „przesłanie przestrzenne” wynikające z ukształtowania określonego miasta, jego społecznego odbioru i wizerunku.

Takim przesłaniem w przypadku Dubaju będzie „bogactwo za wszelką cenę”. Ów swoisty dubajski paradygmat można sprowadzić do usilnej realizacji, jakimkolwiek kosztem, wszelakich komercyjnych inwestycji, a także do radykalnego ograniczania przestrzeni wspólnych. Zapewne na krańcowo odmiennym biegunie znajdują się miasta zachodnioeuropejskie. Szczególną funkcję może pełnić tu popularna...