Domniemanie stosunku pracy. To nie takie proste

Wdrożenie tzw. dyrektywy platformowej będzie dla prawa polskiego trzęsieniem ziemi, czego nikt jeszcze nie dostrzega. I wcale nie o domniemanie chodzi.

Rozpowszechnienie zatrudnienia na tzw. umowach zlecenia zasługuje na słuszną krytykę, jako jawny przejaw słabości państwa polskiego. Tyle tylko, że ta słabość idzie znacznie danej. Warto wszak dostrzec, że umowy zlecenia nie wzięły się jedynie z pazerności przedsiębiorców, ale z tego, że państwo polskie od lat zachowuje się tchórzliwie.

Nie ma bowiem żadnych wątpliwości, że kodeks pracy zupełnie ignoruje obiektywnie zmieniające się modele organizacji pracy np. na skutek zmian technologicznych. Nadto, ignoruje potrzeby niektórych grup społecznych, jak np. osób studiujących, które nie mogą i nie chcą pracować w sztywnych harmonogramach pracy, choć najczęściej wykonują pracę pod oczywistym kierownictwem, żeby tylko wspomnieć o pracy w gastronomii.

Wreszcie państwo polskie nie ma w istocie żadnego szacunku dla mikro- i małych przedsiębiorstw, co widać np. przy okazji wdrażania dyrektyw unijnych. Przypomnijmy, że praktycznie każda z nich w swoich motywach stanowi, że państwo może nie wdrażać w pełni, lub wdrażać rozwiązania uproszczone dla takich przedsiębiorstw. Tymczasem Polska wdraża „wszystko w stosunku do wszystkich”, że wspomnę np. o kuriozalnej w znacznej części dyrektywie 2019/1152 w sprawie przejrzystych i przewidywalnych warunków pracy w Unii Europejskiej, którą mogli napisać wyłącznie urzędnicy lub osoby, które nigdy nie prowadziły działalności gospodarczej na...