„Marka osobista” sędziego

Sędziowie mają prawo do budowania swojej marki osobistej. Robią to jednak w sposób „trudny”, bo brak w tym procesie hałasu, koloru, uchylania drzwi na „prywatne pokoje”.

Sędziowie mają prawo do budowania swojej marki osobistej. Robią to jednak w sposób „nudny”, bo brak w tym procesie hałasu, koloru, uchylania drzwi na „prywatne pokoje” i relacji live z „ukrytej kamery” lub odwrotnie – w centralnym kadrze stawiania serii samarytańskich uczynków.

Nie ma rodzinnych portretów ani wysublimowanych fraz, często literalnie zredagowanych na zasadzie – mógłbym pokazać „bajeczny” świat, którym się otaczam, ale cenię autentyczność, więc pokażę kadr ze spaceru z psem. Nie doświadczają wówczas sędziowie słów zachwytu obserwujących, że przecież mógł pokazać ten świat, co sam zaznaczył, a jednak odstąpił.

Czy ta forma komunikacji wynika z powinności dbania o godność urzędu? A może z konstytucyjnego zakazu prowadzenia działalności publicznej niedającej się pogodzić z zasadami niezależności sądów i niezawisłości sędziów?

Mikstura zachwytu i wstydu

Relacje z konferencji, badań czy eksperckie teksty tak różnią się od wielobarwnej recepty na budowanie zasięgów, że aż kole w oczy. Nie widzę sędziów radujących się na może nie do końca rozsądne, ale chyba niepotrzebnie wystawiane na publiczny lincz świadectwa innych użytkowników internetu. Nie widzę upubliczniania czyjegoś wizerunku i siedzenia przy ognisku szyderstw, przesyłając w melodii skwierczącej w ogniu ironii i kpiny moc...