orzecznictwo

Narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu

Zastanawiając się niekiedy nad tym, czy – posługując się sformułowaniem użytym w Konstytucji RP – Naród Polski, czyli wszyscy obywatele Rzeczypospolitej, dając władzy legislacyjnej możliwość stanowienia prawa, a władzy sądowniczej możliwość wymierzania sprawiedliwości, i czyniąc to jednocześnie obowiązkiem spełnianym przez te władze dla Rzeczypospolitej, mają realną możliwość wpływu na treść norm obrazujących, petryfikujących lub kształtujących wzajemne stosunki społeczne; ewentualnie próbujących takie funkcje spełniać.

Czy obywatele Rzeczypospolitej mają wpływ na ich poczucie bezpieczeństwa, czy sankcje uregulowane w prawie karnym, a ustanawiane przez władzę legislacyjną i wymierzane przez władzę sądowniczą są adekwatne, czy spełniają na tyle funkcje kary, aby nie dochodziło do kolejnych przestępstw albo aby ich częstotliwość się zmniejszała? Czy może jednak prawo karne łagodnieje i staje się kalkulacyjnym elementem ryzyka podejmowanych czynów? Jednoznacznie trudno odpowiedzieć na te pytania, ale wydaje się, że pojawiają się obszary normatywne, które mogłyby raczej być bliżej drugiej z wyrażonych w tych pytaniach możliwości.

Jednym z przykładów jest karnoprawna ocena narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu niejako...