Depozyt sądowy – praktyczne korzyści dla dłużnika

Złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego pozwala dłużnikowi „wykonać” zobowiązanie wtedy, gdy na przeszkodzie stoi sam wierzyciel lub gdy są wątpliwości co do tego, kto w ogóle jest uprawniony do przyjęcia świadczenia.

Złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego to instytucja, która od lat budzi duże zainteresowanie praktyków prawa. Dla dłużnika bywa prawdziwym kołem ratunkowym i rozwiązaniem na wypadek „prawnej ślepej uliczki”, w której dłużnik chciałby zapłacić, ale nie bardzo wie komu.

Podstawy prawne tej instytucji znajdziemy w kodeksie cywilnym (art. 467–470 k.c.) oraz w kodeksie postępowania cywilnego (art. 692–693²² k.p.c.), który reguluje szczegółowo procedurę tzw. postępowania depozytowego. Na czym ono polega? W praktyce sprowadza się do tego, że sąd rozpoznaje wniosek dłużnika o przyjęcie świadczenia do depozytu sądowego.

∑ Co ustala sąd, do którego wpłynie wniosek dłużnika o przyjęcie świadczenia do depozytu sądowego?

Warto od razu podkreślić: kognicja sądu w postępowaniu depozytowym jest mocno ograniczona. Sąd nie wnika w to, czy wierzyciel rzeczywiście ma prawo do świadczenia ani czy samo zobowiązanie istnieje. Rolą sądu jest wyłącznie ocena, czy twierdzenia dłużnika mieszczą się w zakresie jednej z ustawowych przesłanek określonych w art. 467 k.c. i nic więcej (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 3 stycznia 2023 r., I AGa 129/22).

Te przesłanki to cztery wyraźnie wskazane – w kodeksie cywilnym – sytuacje:...