![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Nauka wymownego milczenia
Michel Platini. Obawiano się, że będzie jako prezes UEFA równie romantyczny co bezsilny, jeśli w porę nie rozstanie się z marzeniami. Dziś wiadomo, że bać się powinni ci, którzy Francuza zlekceważą
Polakom i Ukraińcom przyszło poznawać bliżej szefa europejskiej piłki akurat w tej roli, w której wydaje się najgorzej obsadzony – nadzorcy. Platinim trudno straszyć niegrzecznych organizatorów Euro, posturą i mimiką ze sławnych rodaków przypomina raczej Louisa de Funesa niż Jacques’a Chiraca. Woli żart niż reprymendę, nawet nie próbuje robić groźnych min. Wyglądałyby komicznie i nie pasowały do kogoś, kto podbijał świat jako “Platoche”.
Tak mówią o nim Francuzi i jest w tym przezwisku równie dużo ciepła i rubaszności, co pobłażania. „Platoche’a” się kocha, podziwia, ale nie zawsze stawia za wzór. Jak na francuskie wymagania, jest może trochę za mało dystyngowany i refleksyjny. Pozostało w nim dużo z wiecznego chłopca, który po boisku biegał w koszulce niedbale wetkniętej w spodenki, zwiniętych getrach, często nieogolony.
Cena zamiany
Zbigniew Boniek chwali przyjaciela za dowcip sytuacyjny. – On dla nieznajomych bywa człowiekiem skrytym, małomównym, nie do każdego się uśmiechnie, ale poczucie humoru ma znakomite – mówi Boniek, który z Francuzem spędził trzy lata w Juventusie Turyn. Byli jedynymi obcokrajowcami w najlepszej wówczas klubowej drużynie świata, wygrali razem wszystko, co było do wygrania, wypalili wspólnie setki papierosów. Christelle Platini jest matką chrzestną syna Bońków, a Zibi...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
