![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Pustynia Libijska
W piaskach Pustyni Libijskiej od starożytności ginęły bez śladu nie tylko karawany, ale także całe armie i plemiona.
W VI w. p.n.e, jak opisuje Herodot, pustynia pochłonęła 50-tysięczne wojska perskie wysłane z Teb, by zdobyć oazę Siwa i zniszczyć tamtejszą wyrocznię Amona, która przepowiedziała klęskę Persom. I nie myliła się, bo gdy w połowie drogi „właśnie spożywali śniadanie, zawiał ku nim wielki i niesamowity wiatr południowy, który niosąc z sobą góry piasku zasypał ich i w ten sposób zniknęli”.
Największa z pustyń Sahary, licząca 2 mln km kw., a zwłaszcza Wielkie Morze Piasku wzdłuż granicy egipsko-libijskiej, to jedno z najsłabiej zaludnionych i najbardziej tajemniczych miejsc na Ziemi. Jeszcze 100 lat temu obszary na zachód od oazy Dakhla i na południe od Siwy były białą plamą na mapie. Ruchome piaski ergu, tworzące wydmy o wysokości sięgającej 150 m, i bezwodne żwirowe pustkowia ciągną się na zachód od Nilu pasem o szerokości 250 – 400 km – od wybrzeża Morza Śródziemnego po odległe o ponad 600 km na południe wyżyny Sudanu. Jedynie w pobliżu źródeł wody, w oazach, kwitło od czasów neolitu ludzkie życie, rolnictwo i handel....
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
