Jestem czarno-biały

autor zdjęcia: Radek Pasterski

źródło: KFP/Fotorzepa

Moja niezgoda na pewne rzeczy w tym świecie to nie jest wyraz heroizmu, tylko wybór - mówi Grzegorz Wasowski dziennikarz muzyczny i satyryk.

Rz: Co pana śmieszy?

Grzegorz Wasowski: Zawsze mnie śmieszyła burleska: Chaplin, Buster Keaton, Flip i Flap, Harold Lloyd. Woody Allen mnie bawi swoją inteligencją, Monty Python – nie w całości. Czyli ciągle wracam do przeszłości. Dzisiaj nic mnie nie śmieszy.

Absolutnie nic?

Z tego, co znam, to nic... No, może kabaret Mumio. Chociaż Mumio chyba zawiesił działalność, więc to też przeszłość. Nienawidzę humoru politycznego. To jest dla mnie beznadziejne, płaskie, po paru latach nie wiadomo, o co w tych dowcipach chodzi. Wolę humor abstrakcyjny, absurdalny, surrealistyczny.

Czy czuje się pan przywiązany do humoru, który wyrasta z twórczości pańskiego ojca i Jeremiego Przybory?

Nigdy się nad tym nie zastanawiałem, ale to niemożliwe, żeby było inaczej – przecież tkwiłem w tym tak długo. Dla mnie rozmowy ojca i wuja to nie było nic niezwykłego. Wyrastałem w ich otoczeniu, więc ich poczucie humoru musiało na mnie wpłynąć.

Bo pan w ogóle nie jest śmieszny, tylko smutny. Chciałby pan, żeby pana humor zaklasyfikować jako smutek inteligentnego człowieka?

Nie wiem, czy na to zasługuję. Mój smutek wynika z tego, że ja ciągle jestem na zewnątrz tego, co się dzieje. Czasem odnoszę wrażenie, że przebywam za jakąś szybą. Jestem z innego świata, kieruję się innym systemem wartości niż ludzie dookoła, jestem staroświecki, trzymam się...