![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Polakowi zawsze wiatr w oczy
Czy żałuję, że zostałam na Wileńszczyźnie i nie repatriowałam się do Polski? Ja coś pani powiem. To granica od nas odjechała. Ja tam liczę, że my zostaliśmy w ojczyźnie.
I zrozumiałam, że jeśli nawet na zachód pojedziemy, to i tak będziemy u was cudze – mówi Teresa Matukańska, emerytowana nauczycielka szkoły w Mejszagole. Do dziś pamięta, jak bardzo tęskniła jeszcze w radzieckich czasach, by choć na chwilę wyrwać się do Polski. W końcu zdobyła paszport, co w latach 60. graniczyło z cudem.
– Jechałam z wypchanymi walizkami, bo zamówienia miałam różne, ten chciał, by mu żelazko przywieźć, inny – czarny chleb. Na dworcu wsiadłam do taksówki. Może i za głośno drzwiczki zamknęłam? A kierowca powiedział; oho, widać, że goście ze Wschodu przyjechali – mówi pani Matukańska. – I pomyślałam, że dla mnie tu miejsca nie ma. Taki nasz los, że nam zawsze wiatr w oczy.
Kiedy jedzie się z Wilna szosą na Rygę, widać tylko olbrzymie centra handlowe. Jeszcze parę lat temu rozciągały się tu pola. Po 20 kilometrach trzeba skręcić w niewielką drogę i już po chwili jest się w Mejszagole.
Mejszagoła dzieli się na pół. W starej części pejzaż niemal idylliczny – drewniane chałupy z gankami, pomalowane na jasnobrązowy lub zielony kolor, z białymi, rzeźbionymi obramowaniami okien. Druga część Mejszagoły to nowoczesne domy, zbudowane przez przybyszów z głębi Litwy.
Niewidzialna linia demarkacyjna oddziela mieszkańców tych części, ich ścieżki przecinają się tylko w supermarkecie Maxima, który nieoczekiwanie wyrósł w...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
