Piwna potęga Londynu

źródło: science photo library/east news

Browar Shepherd Neame – jeden z kilku pretendujących do miana najstarszego w Anglii

źródło: Bridgeman Art Library

XVII-wieczny brytyjski podręcznik uprawy chmielu. Tradycja, do której można się odwoływać

źródło: Corbis

The Kernel. Kwatera główna chmielowej kontrrewolucji

W Londynie najlepiej widać renesans piwowarstwa, który ogarnął Wielką Brytanię. Niektórzy widzą w tym rewolucję. Tradycyjny trunek przestał być obciachowy.

W perspektywie pół wieku Wielka Brytania wciąż będzie krajem ciepłego piwa – prognozował w 1993 r. ówczesny szef brytyjskiego rządu John Major. Pomylił się w dwójnasób. Najpierw w diagnozie, bo gdy wypowiadał te słowa, na Wyspach od dawna dominowało mocno chłodzone, gazowane piwo w stylu kontynentalnym. Gusta Brytyjczyków ewoluowały zaś w kierunku wina, na które w 2009 r. pierwszy raz w historii wydali więcej niż na swój „narodowy" trunek. Ale już wtedy piwo wracało do łask, tyle że nie do końca takie, o jakim myślał Major. Nowe lokalne browary, które mnożą się w tempie piwowarskich drożdży, brytyjskie style często wolą w amerykańskiej interpretacji i chętnie sięgają po style kontynentalne.

To paradoks, bo do tych ostatnich Wyspiarzy przyzwyczaiły globalne koncerny piwowarskie, obwiniane o zatrucie brytyjskiego browarnictwa. "Brytyjska scena piwna jest chora, a my jesteśmy p******m lekarzem" – deklaruje na ścianie swojego londyńskiego pubu szkocki BrewDog, jeden z bardziej znanych przedstawicieli nowej generacji browarów. Dziś już z pewną przesadą, bo w ciągu pięciu lat jego istnienia rekonwalescencja brytyjskiego piwowarstwa zaszła dość daleko, szczególnie w Londynie.

Historia wieków ciemnych

Jak wylicza Kampania na rzecz Prawdziwego Ale (CAMRA), organizacja pielęgnująca brytyjską kulturę piwną, w...