Rabin z polskim krzyżem

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Plus Minus

Kardynał Ratzinger chce się bić w piersi stale, ks. Chrostowski uważa, że sprawę rachunku sumienia „załatwiono” w roku 2000. Zdecydowanie wolę trzymać z Ratzingerem. Wiedza bowiem o postawach i czynach, które mogą i powinny być przedmiotem rachunku sumienia Kościoła, stale narasta.

„Plus-Minus" wykazuje ostatnio duże zainteresowanie Polską Radą Chrześcijan i Żydów oraz „dialogowymi" środowiskami katolickimi. Najpierw Tomasz Terlikowski ogłosił, że katoliccy „dialogiści" z PRChŻ od dawna uprawiają monolog, w którym Rada staje się „reprezentantem interesów tylko jednej strony" – żydowskiej oczywiście. Dołączył do niego wkrótce ks. Waldemar Chrostowski, który w rozmowie z Tomaszem Krzyżakiem ochoczo potwierdził tezę o jednostronności i „jednoskrętności" Rady. Profesor UKSW uznał też, że w istocie  „mamy do czynienia z jedną talią kart, którą tworzy środowisko" (już nawet nie środowiska w liczbie mnogiej, lecz środowisko!) „Gazety Wyborczej". „Tygodnika Powszechnego", „Więzi" i „Znaku".

Głosy te wymagają odpowiedzi – w imię dialogu, ale nawet bardziej w imię elementarnej prawdy. Obaj autorzy bowiem przedstawiają i komentują nie prawdę, lecz jej karykaturę. Co ciekawe, obaj zresztą mają swoje zasługi dla dialogu – czy to ekumenicznego, czy międzyreligijnego – tyle że są to zasługi już minione. Zacznijmy, zgodnie z chronologią publikacji w „Rzeczpospolitej", od świeckiego publicysty.

Terlikowski dawny i obecny

Być obecnie krytykowanym przez Terlikowskiego to poważny zaszczyt. Prefekt samozwańczej „Frondowej" kongregacji doktrynalnej surowo przywoływał przecież ostatnio do...